کد مطلب:36566 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113

سوال دوم این است كه آیا خدایی چنان دور از دسترس و عظیم فقط به بندگان مهابت و ترس القا می كند، یا اینكه او را دوست هم می توان داشت؟ آیا خدا موجود ترسیدنی است یا یك موجود دوست داشتنی؟ میان آن خدای بی نهایت عظیم و این بنده ی بی نهایت حقیر چه رابطه ای می تواند برقرار شود؟ آیا فقط باید از این خدا بترسد و مهابت او را در دل بگیرد و زندگی را در خوف سپری كند و از بیم سوء عاقبت بر خود بلرزد و همواره صحنه های عذاب و خشم الهی را مجسم كند؟ آیا چنین خدایی دوست داشتنی، محبت ورزیدنی، ستودنی و

[صفحه 89]

نزدیك شدنی هم هست؟ تعبیراتی كه عارفان از رابطه انسان و خدا كرده اند امكان برقراری رابطه ای نزدیك و محبت آمیز میان انسان و خداوند را افاده می كند. ولی چرا در اینجا امیرالمومنین (ع) بر این چهره از خدا تاكید نكرده اند؟ اصولا در معارف دینی كدام چهره از چهره های باری از بقیه درخشانتر (یا به تعبیر عرفا كدام اسم بر دیگر اسما حاكم) است؟ ما چگونه خدایی را باید بپرستیم و از چه خدایی باید بترسیم؟ آیا همه پرستشها از سر خوف است و پرستشی از جنس دیگر نداریم؟ آیا جمع بین این دو وصف یعنی ترس از خداوند و عشق به او، ممكن است؟ آیا اگر یكی از این دو وصف از در درآید جا را بر دیگری تنگ نخواهد كرد؟

صفحه 89.